Eitt alsherjar samsæri gegn mér!

Aumingja presturinn sem "neyddist" til að drekka messuvín í vinnunni og svo er hann bara tekinn af löggunni og mætir engum skilningi.

Skilja þeir ekki að þetta er hluti af djobbinu, að drekka og snæða Jesúmm?

Enginn skilningur. Nada.  Nothing. Ingenting.

Oh, ég kannast svo við þetta frá því ég var ekki látin í friði fyrir fólki sem vildi neyða mig á fyllerí.

Ég meina að þarna var ég alsaklaus á meðal manna í hinum og þessum gleðskap og var neydd til að lyfta glasi í tíma og ótíma.

T.d. í fjölskyldunni minni giftir fólk sig reglulega.

Svo er það eilíflega og alltaf að útskrifast úr skólum, hljóta stöðuhækkanir og eiga afmæli.

Endalausar átyllur til að koma mér á fyllerí.

Það lá við að ég henti mér á hnén og grátbæði um miskunn.

Alveg: Ætlið þið að gera mig að alkóhólista?

Er ykkur ekkert heilagt?

Var hlustað á harmkvæli mín?

Nei, það var ekki gert og á endanum þurfti ég að fara inn á Vog, ég legg ekki meira á ykkur.

Orðin alki vegna drykkjuþrýstings frá fjölskyldu minni og vinum.

Frá samfélaginu, Orkuveitunni, Símanum og Vínbúðunum, sem plöntuðu sér niður alls staðar þar sem leið mín lá um.

Allt eitt stórt andskotans samsæri.

Ég er algjörlega saklaus af því að hafa sóst í áfengi.

Aldrei, aldrei, aldrei, að ég hafi haft frumkvæði að því sjálf.

Fór meira að segja í ríkið bara til að gera öllu þessu fólki til hæfis.

Og sýnir það mér skilning?

Nei, heldur betur ekki.

Lætur eins og þetta sé allt mér að kenna.

Skítapakk.

 

Kennir messuvíni um ölvunarakstur

"Massage med dansk uden" - frussssssssssssss

Þegar ég var ung og vitlaus (já ég var það einu sinni en bara í nokkra daga og þá þroskaðist ég andlega og það svona líka svakalega) þá var ég að vinna í Köben.

Mér var sýnd Istegade hvar konur götunnar stóðu og ég ætlaði ekki að trúa því að svona illa gæti verið komið fyrir fólki.

Ég fékk líka fyrirlestur um hass sem ég hélt að væri blandað saman við áfengi þangað til ég var upplýst um notkun og aðferðarfræði við inntöku efnis.

Ég nýtti mér sem betur fer ekki kunnáttuna á hampjurtinni enda nógu rugluð fyrir.

Svo voru mér sýndar einkamálaauglýsingarnar þar sem vændi var auglýst af mikilli útsjónarsemi enda hvert orð dýrt í smáauglýsingum.

Ég var að verða brjáluð yfir auglýsingunum sem voru með lýsingum eins og t.d:

"Massage og dansk uden".

"Massage ej k. fransk med".

Ég gat ekki spurt hvern sem var um þýðingu "fransk med" og "dansk " og "ej k."

Loksins fékk ég svarið frá stelpum utanað landi sem virtust saklausar en voru það hreint ekki.

Massage og dansk uden - Nudd og  hefðbundnar samfarir án smokks.

Nudd, ekki kossar og franskar samfarir með smokk.

Hvernig franskar samfarir eru varðar ykkur ekkert um en þið náið pointinu nema ef þið hafið lagt ykkur fallega fram við að komast hjá kynlífsfræðslu.

Það má líka geta þess að eftir hafa séð vændi nánast í beinni , neyðina og niðurlæginguna sem fylgdi, þar sem ég dvaldi á Colbjörnsensgade og sá athæfið út um gluggann, þá hef ég verið heitur andstæðingur hins skelfilega kynlífsiðnaðar.

En það er önnur saga.

En af hverju er ég að blogga um danskan með og franskan án?

Jú af því að munnmaka "fréttin" kastaði mér til baka í tíma.

Hm...

Frussssssssssssssssssssssssssss

Fraudiskt eða hvað?

Munnmök engin fyrirstaða

Grúskítugu börnin hennar Evu

 

Sem forstokkaður, siðlaus, hortugur, umhverfismengandi og sjúkdómavaldandi reykingarmaður, sem er að setja heilbrigðiskerfið á hausinn, tekur hjarta mitt gleðihopp þegar ég heyri um fólk sem ullar framan í reykingarbönnin sem hafa gert okkur neytendur að annars flokks fólki.

Ekki misskilja mig, ég hef ekkert á móti því að sýna tillitssemi, reyki úti heima hjá mér og allt það, en við sem erum á þessu löglega fíkniefni erum grútskítugu börnin hennar Evu.

Okkur er hvergi vært (búandskotanshú).

Veitingakona á Bretlandi hefur fundið gloppu í reykingarlögunum.  Hún opnaði einfaldlega "rannsóknarmiðstöð" fyrir reykingarmenn á kránni og nú reykja kúnnarnir eins og enginn sé framtíðin og það algjörlega löglega.

Reyndar er reykingafasisminn mun meiri á Bretlandi heldur en hér.

Þegar ég var í London síðast þá var ekki staður sem hafði fjóra veggi (og ekkert endilega loft, sbr. breska undergrándið) sem leyfði reykingar.

Á veitingasöðunum í janúar sátu allir úti á veitingastöðum og reyktu.  Skjálfandi í rigningunni, rauðir í framan, krókloppnir á höndum með yfirvofandi bronkítis og lungnabólgu.  Ha?

Sjaldnast kjaftur innandyra.

Málið er að ef ríkið hættir að selja tóbak og leggur af þessa tvöfeldni sem felst í því að hagnast á tóbaki en refsa fyrir notkun þess, þá skal ég leggja mínum sígarettum og ekki segja eitt einasta orð, með öðrum orðum, steinhalda munninum á mér saman.  Jafnvel lúta höfði og skammast mín.

En á meðan þá ætla ég að tuða eins og motherfucker vegna þess að það er ekki glóra í þessum tvöföldu skilaboðum.

Annars er þetta mest í nösunum á mér núorðið.  Er búin að játa mig sigraða og á leiðinni að hætta.

En þó ég verði reyklausari en Þorgrímur Þráinsson þá mun ég vera á móti því að komið sé fram við fólk á þennan hátt.

Og varðandi Þorgrím Þráinsson, þá hefur hann reykingahvetjandi áhrif á mig.  Mig langar ógeðslega mikið í sígarettu bara ef ég sé mynd af manninum.  Halló! Ekki mjög fyrirbyggjandi maður.

Nú ætla ég að bregða mér í að skoða reykingabannslögin og finna holu sem hægt er að smeygja sér í gegn.

Svo er það brjálæðislega fyndið að hugsa til þess að einu sinni reykti maður á biðstofu læknisins, í bankanum og á kennarastofum landsins.

Já og í leigubílum.

Þvílíkur viðbjóður.

Eða þannig.

Úff ég gæti sagt ykkur hluti.

 

Ráðagóður kráreigandi

Frankestein dýraríkis, epplingar og lyklar á Kletthálsi

Fréttir eru ekki alltaf fréttir í sjálfu sér heldur meira svona lýsing á stemmingu, jafnvel prívat skoðunum þess sem heldur á pennanum.

Á Ísafirði varð útlendur ökumaður fyrir því að loka bíllyklana inni í bíl þar sem hann var staddur á Kletthálsi.

Svona klúður hendir ekki Íslendinga.  Aldrei nokkurn tímann.  Við læsum ekki bíllykla inn í bílum og þá aldrei á Kletthálsum heimsins.

En ég fór á frábæran fyrirlestur hjá næringarþerapista í gær.

Varð margs vísari.

Veit til dæmis að spelt er ein af þeim mjöltegundum sem verður að vera lífræn til að það skili sér í gróða fyrir kroppinn.

Komst líka að því að venjulegt smjör (ekki mýkt) er hollara og betra en léttoglaggottið og systkini þess í hillunum í búðinni.

Við vindum okkur nú yfir í lífrænt ræktaða ávexti.

Ég keypti einu sinni lífrænt grjót, æi ég meina döðlur en þær eru auðvitað minni og harðari en risastóru spíttræktuðu döðlurnar.  Fékk að vita að ég hefði átt að leggja þær í bleyti. 

Þetta vissi ég ekki og notaði því þær lífrænt ræktuðu í mitt vikulega grjótkast við nágrannana.

Svo að eplunum.

Lífrænt ræktað epli, til dæmis, er lítið og aumingjalegt og það er vegna þess að epli eru ekki hlussustór og glansandi frá náttúrunnar hendi.  Þau eru búin til á rannsóknarstofum og eru Frankensteinar ávaxtaríkissins.

Mér létti, þessi horrorepli sem ég hef verið að kaupa í stórmörkuðum og hræddu úr mér líftóruna með stærð sinni og glansi eru þess vegna ekki epli, í sannri merkingu orðsins, þau eru stökkbreytingar,  meira svona epplingar.

Héðan í frá mun ég reyna að kaupa lífrænt ræktað þar sem því verður við komið.

Hver vill verða fyrir árás ógeðisepla sem gætu jafnvel farið að tala til manns frá ávaxtaskálinni.

Þessi epli sem ég kaupi fyrir jólin og má spegla sig í eru bónuð.

Ég meina það, kommon, maður ber ekki gólfefni á mat.

Nú verð ég leidd fyrir aftökusveit vegna þessara pælinga minna.

Það kemur einhver eplaheildsali og lemur mig í hausinn með kílói eða svo.

Gott að eplamálin í lífi mínu eru að komast á hreint.  Einu vandamálinu minna að díla við.

Farin að skoða í grænmetisskúffuna.

Hver skyldi vera Swartzenegger grænmetissins?

Í alvöru, vitum við hvað við erum að leggja okkur til munns?

Ha?

Læsti bíllykla inni upp á Kletthálsi

Sænska leiðin er íslenska leiðin

Það gleður hjarta mitt svo innilega að loksins skuli hafa verið gert refsivert að kaupa vændi.

Það er flott innlegg í baráttuna sem fram fer um allan heim gegn mansali í hverri mynd sem það birtist.

Milljónir kvenna og barna eru seld í kynlífsþrælkun víða um heim og enginn virðist geta rönd við reist.

Það á ekki að vera hægt að kaupa sér afnot af líkama annarrar manneskju í nútímanum.

Og þá kemur "frelsiskórinn", konur sem vilja selja sig eiga að fá að gera það í friði, tónar hann.

Hann sönglar líka eitthvað um að  boð og bönn ýti vændinu neðanjarðar.

Halló, vændi er í eðli sínu neðanjarðarstarfsgrein vegna þess að hún er þess eðlis að bæði kaupandi og seljandi fyrirverða sig fyrir viðskiptin.

Stór hluti þeirra kvenna sem selja aðgang að líkama sínum hafa orðið fyrir kynferðisofbeldi.

Jú,jú, það eru til konur sem segjast elska vændisstarfið, rétt er það.

En það voru líka til svartir menn í USA sem sáu bölvun í afnámi þrælahalds.

Það er sjaldnast hægt að gera svo öllum líki, þannig er það bara.

Ég er að minnsta kosti ákaflega stolt af VG, Samfylkingu og Framsóknarflokki fyrir að koma íslensku leiðinni í gegn.

Sænska leiðin er nú íslenska leiðin.  Okkar leið.

Þetta er réttlætismál, kvenfrelsismál og mannréttindamál.

Hvað viljið þið meira?

 

Kaup á vændi bönnuð

Vogur og Tilræðið

Ég er ein af þessum 19.248 sem hafa lagst inn á Vog.

Þrisvar sinnum meira að segja þegar allt er talið.

Takk Vogur fyrir að hjálpa mér á lappir.

En hvað um það, nýliðnir páskar fóru ekki eins og ég ætlaði mér.

Af því ég var raddlaus með flensu sem sjálfur myrkrahöfðinginn(nei, fíbblin ykkar ég er ekki að vísa í Davíð Oddson) hlýtur að vera höfundur að.

Og af því að flensan rændi mig röddinni (sem enn lýsir með fjarveru) eyddi ég páskum í lestur. 

Lestur er minn lífselexír og núna bjargaði hann lífi mínu.

Ég las nokkrar bækur sem ekki verða nefndar hér.  Blogga yfirleitt ekki um bækur sem hugnast mér illa.

Ég treysti mér hins vegar til að mæla þúsundprósent með þessari hér, Tilræðinu.

Hún fjallar um Amin Jaafari, virtan skurðlækni í Tel Aviv.  Hann og kona hans, Sihem, eru palestínsk að uppruna en ísraelskir ríkisborgar.  Þau eru vel stæð, vinamörg í samfélagi gyðinga og hamingjusöm hjón, að því að Amin telur.

Shihem sprengir sig í loft upp á veitingastað þar sem fullt að fólki lætur lífið.

Bókin fjallar í raun um hvernig læknirinn reynir að ná utan um þá staðreynd að kona hans er fjöldamorðingi og örvæntingafulla viðleitni hans til að skilja hvað gerðist.

En fyrst og fremst og það sem situr eftir hjá mér er hvernig höfundi tekst að vekja samúð með málstað beggja, þ.e. Ísraela og Palestínumanna.

Reyndar hefur samúð mín með Palestínu verið heit og langvarandi en eftir lesturinn skil ég Ísraela (borgarana) ögn betur.

Í stríði er bara fólk sem raðast niður á landsvæði, svona tilviljanakennt og á það eitt sameiginlegt að vilja lifa í friði.

Svo eru það andskotans hernaðarmógúlarnir sem eyðileggja allt saman.

Lesið þessa bók.  Hún er fanta spennandi og í leiðinni ákaflega fróðlegt innlegg í umræðu sem alltaf er í ný

Ajö,

Alkinn ég.

 

9,4% karla hafa lagst inn á Vog

Inn-út-inn-út

Í mínu ungdæmi (vó hvað ég virðist gömul og er gömul, fjárinn sjálfur) tíðkaðist ekki að riðið væri undir stýri, nema að það hafi farið mjög leynt.

Frussssssssss.

Ég held hins vegar að þá hafi tíðkast æxlunarathafnir í aftursætum bifreiða og þá vegna aðstöðuleysis.

Enda samfarir sem fara fram í litlum fólksbifreiðum varla eitthvað til að skrifa langar skáldsögur um.

Það er einfaldlega; inn-út-inn-út - búið bless.

Ekki að ég vitið það.

Algjörlega saklaus um svona ógeðishegðun í sjálfrennireiðum.

Núna virðist fólk stunda kynlíf undir stýri og það sér til skemmtunar.

Kikkið hlýtur að felast í hættunni og hraðanum ímynda ég mér.

Þetta er sama fenómen og að henda sér í fallhlíf (ekki æsa ykkur fallhlífarfólk), fara í teygjustökk og hoppa í fossa.

Ég meðtek að það er til fullt af svona fólki en ég reyni ekki að skilja það.

Ekki að það sé eitthvað skrýtið, ég skil ekki fullt af fólki.

Heilu starfstéttirnar eru mér hulin ráðgáta, eins og til dæmis prestar og sundlaugaverðir.

Svo ég ekki tali um líkkistusmiði.

Ég næ ekki neinum flöt á starfsvalinu.

En að ríða undir stýri er held ég toppurinn á áhættufíkn.

Þetta fólk ætti að detta í það í staðinn.

Kommon, vegfarendur og fólk í bifreiðum í hættu út af einum drætti.

Ég næ ekki upp í nef.

Stunduðu kynlíf á ofsahraða

Doremí

 

Miðað við að þetta er fjórði dagur í algjöru raddleysi þá er ég nokkuð góð bara.

Fyrir utan þessa ógeðslegu flensu sem rænir mann raddböndunum þá er ég nokkurn veginn í heilu lagi.

En það er töluverð æfing í æðruleysi að geta ekki talað.

Bara hvíslað því allra nauðsynlegasta.

Allir og þá meina ég allir sem heyra í mér (lesist heyra EKKI í mér) eru með aulahúmor.

Þeir byrja undantekningarlaust að óska húsbandi til hamingju með þögnina.

Spyrja hvort hann hafi ekki tekið sér helgarfrí til að njóta þagnarinnar á heimilinu.

Ég gæti lamið þetta fólk en þar sem ég er ekki ofbeldiskona þá óska ég þess heitt að það detti á hausinn af eigin hvötum, meiði sig nokkuð illa og missi síðan röddina að eilífu.

Ókei, smá ýkjur en bara smá, vona að það detti og meiði sig illa en missi röddina aðeins í nokkur ár eða svo.

Húsband, hins vegar, sagðist vera farinn að sakna tjáningar minnar í morgun.

Það væri eitthvað svo einmannalegt og hálf sjúklegt að hafa mig nálægt sér steinþegjandi dögum saman.

Ég hugsaði: "Mátulegt á þig".  Það þarf að sýna fólki hvað það á, til að það fari að skilja verðmætið sem hefur borist upp í lúkurnar á því og því hættir til að fara með eins og steiktan fisk eða soðnar kartöflur.

En..

Ég ætla rétt að vona að ég fari að fá röddina.

Mikið skelfing er röddin mikilvæg hverri manneskju - að minnsta kosti mér.

Ég hef eitthvað svo margt að segja.

Miðað við að ég hef skoðanir á öllu og get ekki tjáð þær í tali milli manna, jafnast þessi örlög á við útlegð úr samfélagi fólksins sem ég elska að tala við.

Og það, börnin góð, á þessi kona hér svo sannarlega ekki skilið.

Do-re-mí-fa-so-la-fokkingdo.

 

Flott framtak

Væri ég ung manneskja í dag þá er allt eins líklegt að ég hefði farið með í hústökuna á Vatnsstígnum.

Ekki af því að ég beri ekki virðingu fyrir eignarréttinum heldur vegna þess að virðing mín fyrir fólki, mannlífi og menningu er meiri og djúpstæðari.

Það eru hreysi út um alla miðborgina.

Hreysi sem eigendurnir hafa látið drabbast niður í þeirri von að borgin keypti af þeim lóðirnar á svipuðum prís og Laugavegshúsin. 

Ég ætla rétt að vona að sú klikkaða gjörð verði ekki endurtekin.

Nú ætla ég að vona að fólki sé það ekki á móti skapi að hús sem enginn hirðir um séu tekin og þeim gefið hlutverk.

Ef það fer fyrir brjóstið á einhverjum þá má hinn sami alveg skoða málið upp á nýtt.

Reyndar þurfum við öll að skoða allt upp á nýtt.

Hvaða andskotans fyrirkomulag er það að láta hús drabbast niður í miðborginni?

Þetta eru slysagildrur, eldsmatur, paradís fyrir rottur og villiketti.

Halló, hví ekki að gefa þessum húsum nýtt líf?

Ekki taka eigendurnir ábyrgð svo mikið er víst.

Til hamingju hústökufólk.

Nú er einu ógeðishúsinu færra í borginni.

Hústökufólk á Vatnsstíg

Gluggaperrar

Ég er alfarið á móti álverum og það er ekkert nýtt.

Ég sé enga ástæðu til að selja erlendum auðhringjum rafmagnið okkar á útsöluverði og láta þá menga og eyðileggja náttúruna í kaupbæti.

Hvað er að, af hverju geta Íslenskir ráðamenn (flestir) ekki hugsað aðeins út fyrir kassann.

Af hverju kviknar ljós í augunum á þessu fólki þegar minnst er á álver?

Hefur einhver reiknað út fórnarkostnaðinn við þessi tiltöulega fáu störf sem skapast og af hverju ekki er hægt að nýta auðlindirnar okkar á mann- og náttúruvænni hátt?

Eftir Silfrið í gær þar sem John Perkins útskýrði "the evil empire" er ég vissari en áður.

Ég vona að það renni upp sá dagur, áður en Össur og hinir strákarnir ná að gera landið mitt að stærsta álveri í heimi, að það eru aðrir möguleikar og við eigum sjaldgæfan fjársjóð sem sem er orkan okkar og önnur landgæði.

Samt virðast margir stjórnmálamenn ekki getað beðið eftir að setja Ísland í hendurnar á erlendum álrisum sem er skít sama um íslenska náttúru og fólkið sem byggir landið.

Það er svo hryllilega 2007 eitthvað að hanga með slefuna í munnvikunum eins og gluggaperri á gluggunum hjá Alcoa og hvað þeir heita allir saman og hreinlega grenja í þeim að fá að vera með.

Djöfuls bilun.

Skamm.

Alfarið á móti álverssamningi